Dat was zijn laatste grote taak: een nieuwe kerk bouwen in Eygelshoven. Pastoor Frans Schijns was in 1894 pastoor geworden van Eygelshoven. Kort na zijn komst werd begonnen met de aanleg van Mijn Laura. Er kwamen meer en meer mensen in Eygelshoven wonen. En dan werd er nog een tweede mijn voorzien, de Julia. Al die mensen pasten echt niet meer in het oude eerbiedwaardige kerkje. Wat te doen? Het kerkje uitbreiden? Veel plaats daarvoor was er niet. Een hele nieuwe kerk bouwen? ‘Moet ik als oude man daar nog aan beginnen?’ De pastoor was immers al bijna 80 toen rond 1919 de plannen steeds concreter werden.

Maar de pastoor zette door. Er volgde een periode van sparen en bedelen. Veel geld was er nodig, 223.000 gulden. Begin 1921 was de pastoor de wanhoop nabij. Hij had pas 100.000 gulden bij elkaar kunnen brengen. ‘Dat gaat me echt niet lukken…’ Hij lag er wakker van.

Pastoor Schijns klom in de pen en schreef een brief naar de bisschop.

“…Uwe Doorl. Hoogw. zal wel zeggen: wij moeten op God vertrouwen, zeer zeker, Monseigneur, maar als het gewapend betonwerk reeds zeventig duizend Gulden kost, dan is de kast bijna ledig en dan! De Heren Corten en Gadiot hebben mooi spreken, bouw maar, geld komt toch, maar van wien en wanneer?
Nemo dat quod non habet. Niemand kan uitgeven wat hij niet heeft.
Het Kerkbestuur zou wel eens graag horen hoe Uwe Doorl. Hoogw. over deze zaak denkt.
Fr. Schijns, pastoor”…

Het antwoord kwam al gauw: “Het zal zeer zeker veel moeite kosten, om het kapitaal te vinden en rente en aflossing telkens bijeen te brengen. Maar er moet toch eindelijk een begin gemaakt worden met de bouw. Er is vertrouwen”…

De bisschop had het goed gezien. Enkele maanden later vond dan toch de eerste steenlegging plaats. Elke dag ging de pastoor kijken naar de voortgang van de bouw. Een klein wonder om dat zo te zien! Zo iets moois mogen bouwen, ter ere Gods, hij was heel erg dankbaar.

Begin 1922 was de kerk bijna klaar. Net als de oude Mozes mocht de pastoor het beloofde land niet in. Hij ging met emeritaat. Zijn opvolger, pastoor Schrijen, zou de eer te beurt vallen de kerk in gebruik te gaan nemen. Maar niet getreurd. Wat was hij dankbaar, wat was hij trots. Nu, zonder de zorgen van het pastoorschap, kon hij rustig genieten van zijn levenswerk. Pastoor Schijns bleef tot aan zijn dood in Eygelshoven wonen. En hij was erbij, natuurlijk, toen de kerk voor het eerst op 26 maart in gebruik werd genomen. Hij was er bij, met honderden, nee duizenden medeparochianen, bij de eerste keer Pasen in de nieuwe kerk. Alleluia!

Paasboodschap
Pasen is een feest omgeven met oude tradities en gebruiken… Het ei is het paas-symbool. Waarom? Uiterlijk lijkt het een steen. Een graf. Maar van binnen groeit het leven.
Pasen is een vrolijk feest want het gaat over de overwinning van het leven. Een wereld die zo zwaar gebukt gaat onder het geweld van de dood, die veert op bij het besef dat het leven de overwinnaar is.
Het Christelijke Pasen is het feest van dat kleine lichtje bovenop die grote kaars. Mogen we altijd in dit licht leven. Moge het ons vreugde schenken, en hoop en moed.
Van harte een zalig en gezegend Pasen toegewenst!