De oudste en jongste in beeld
Een bezoek aan Jan Schurer in zijn idyllisch gelegen woning in de Oude Hopel is de moeite waard. Een grote, prachtig aangelegde tuin is zijn trots. Helaas giet het pijpenstelen als we hem opzoeken. Jan woont hier met zijn tweede echtgenote Ine en is met zijn 85 jaar de oudste inwoner van de Oude Hopel, met in totaal veertien woningen. We laten hem graag aan het woord over een van de mooiste plekjes in Eygelshoven, ook al behoort de Oude Hopel officieel tot Park Gravenrode in de gemeente Landgraaf.
De Oude Hopel ligt langs de Hopelerweg in het Strijthagerbeekdal. Langs de Oude Hopel ligt het spoor van de Heuvellandlijn en de Buitenring Parkstad. In 1906 werd door Laura en Vereeniging de nieuwe wijk Hopel gebouwd voor de huisvesting van mijnwerkers. Het steenafval van de Laura werd ten noorden van de Oude Hopel gestort op de steenberg van de Laura. In 1933 werd de Heuvellandlijn aangelegd waardoor Oude Hopel fysiek afgescheiden werd van Hopel.
Terug naar Jan. Het idee voor een verhaal met hem werd geboren toen hij een tijdje geleden 85 werd. Toen waren Maarten en Desiree van de Poel, een stel dat er enkele jaren geleden kwam wonen, met hun pasgeboren baby op bezoek. Ze wonen daar nadat ze de woning van hun oom, Stef Dera, mooi hebben verbouwd. Na het overlijden van de oudste twee bewoners van de Oude Hopel, is Jan nu de oudste. Met zijn huidige vrouw kwam hij na een periode in Rimburg te hebben gewoond, 35 jaar geleden naar de Oude Hopel. “Toen hoorde de Oude Hopel nog bij Eygelshoven, maar dat is bij de gemeentelijke herindeling in 1982 gewijzigd en zijn we bij Landgraaf gevoegd,” vertelt Jan. “Eygelshoven kwam toen bij Kerkrade.“
In eigen beheer
In Rimburg had hij een huis in eigen beheer gebouwd en toen in de Oude Hopel een ‘landbouwschuur’ te koop werd aangeboden, zagen Jan en zijn vrouw daar wel wat in. “Die ‘landbouwschuur’ stond als zodanig te koop, maar was eigenlijk een woning zonder woonbestemming. We zijn gaan kijken en zagen dat er heel goed een woonhuis van te maken was. Maar om hier een woonbestemming voor te krijgen was wel heel wat nodig. Ik zat vroeger drie periodes in de gemeenteraad van Ubach over Worms en was voorzitter van het CDA. Uiteindelijk kregen we groen licht van de raad. Daarna moest ik nog met de provincie in overleg. Die man op de provincie bleek een oud-collega van mij in Heerlen en toen was het snel geregeld en hebben we ook deze woning in eigen beheer gebouwd.”
Hij zat, toen hij nog in Rimburg woonde, jaren in het maatschappelijk werk in Kerkrade. De Oude Hopel was onder meer zijn werkgebied, evenals de Heilust. “Ik had spreekuur in een zaaltje onder de Pastoor van Arskerk. In de Oude Hopel woonde toen tante Nel, bekend in heel Eygelshoven. In een van die witte huisjes van de Hopel. Dus ik kende de Hopel goed.”
Hij werkte vijf jaar in Kerkrade en werd toen gevraagd om voor de gemeente Heerlen maatschappelijk werk te gaan doen. “Ik was namelijk secretaris van de voetbalclub en moest rapportages maken als er iets gebeurde in een wedstrijd. De man die mij namens Heerlen vroeg, was voorzitter van de KNVB Zuid en las altijd mijn rapporten. Die vond hij zeer positief en eerlijk. Dus was ik voor hem de geschikte man voor jeugdzaken met al die drugstoestanden in de stad.”
Aan de bel trekken
Jan is een echte verenigingsman en als langjarig lid en ere-bestuurslid van fanfare Victoria in Rimburg zorgde hij er bijvoorbeeld voor dat op plaatsen werd opgetreden waar niemand dat voor mogelijk hield. Ook bemoeide hij zich buiten de fanfare graag met zaken die hem niet aanstonden. Zoals bij de aanleg van de Buitenring. Toen maakte hij zich er met nog een paar man sterk voor dat de wandelweg, die achter de tegenover de Oude Hopel gelegen woning van Math Jaminon langs het spoor liep, behouden bleef. “Dat was nog een heel gedoe, omdat de weg op zowel het grondgebied van Kerkrade als van Landgraaf ligt. Er stonden bordjes ‘Stiltegebied’ en ‘Beschermd buitengebied’, die het natuurbelang ervan aangeven.” Maar ineens waren die bordjes weg. “Vergeten gebied dus,” zegt Ine. “Je moet constant aan de bel blijven trekken als je iets bij de gemeente gedaan wil krijgen. Ik stuur dan ook alles wat we in onze buurtapp zetten door naar de gemeente, zodat ze weten wat er speelt.”
Zo kreeg hij ook samen met Math Jaminon voor elkaar dat er een bordje werd geplaatst bij de ingang van de Hopelerweg, zodat de vrachtwagens met bestemming Mondo Verde er niet steeds verkeerd naar binnen reden.
De diversiteit van de bewoners van de Oude Hopel is tegenwoordig wel groter geworden, vindt hij. “Sommigen nieuwelingen begrijpen helaas niet hoe mooi we hier wonen. Maar ja, moeten we mee leren leven.” Hij gaat er niet meer weg. Zijn kleinzonen komen hem helpen met het bijhouden van de grote tuin en ze zitten graag en vaak onder de mooie overkapping om van de ondergaande zon te genieten. En dan is er nog de houtopslag, zijn grote hobby. “Ik klief de stammetjes nog graag met de bijl. Het is hier zo mooi als de zon ondergaat. Prachtig. We mogen niet klagen.”
Foto: De oudste en de jongste bewoners van de Oude; Jan en de dochter van Maarten en Desiree van de Poel.
