door Wim Berendsen

Enkele edities terug wijdde de Anselbode een lijvig artikel over de uitgave van het eerste (voor) leesboek van Chantal Franssen uit Eygelshoven met de aansprekende titel ‘Kiki & de regenboogboom’. Behalve de educatieve boodschap van de schrijfster, waren de illustraties een echte ‘eyecatcher’ voor de kinderen, maar ook voor de voorlezers, de papa’s en mama’s en niet te vergeten de opa’s en oma’s.

De ongeveer tachtig tekeningen zijn van Eygelshovense hand en werden getekend door Stefanie Peters uit Eygelshoven. We maken een afspraak voor een gesprek en binnen enkele dagen zitten we aan de ‘tuintafel’ en onze eerste vraag is. Wie is Stefanie Peters-Urlings?

Stefanie: ”Ik ben geboren in de Feldbiss, Kerkrade en getogen in Eygelshoven. Ik groeide op in het Kommerveld en ging net als al die andere kinderen uit deze wijk naar de Anselschool. Na het basisonderwijs begon ik het middelbare onderwijs aan de biologische school in Heerlen. Rond mijn vijftiende jaar wisselde ik naar de zorg voor de opleiding Verzorgende IG. Dat betekende dat ik in de zorg werkte en éen dag naar het ‘Vistacollege’ moest voor de theorie. Na verloop van tijd besloot ik me om te laten scholen tot doktersassistente en inmiddels werk ik al 15 jaar in de huisartsenzorg. Eerst als doktersassistente en nu, na nog een aanvullende opleiding te hebben gevolgd, als praktijkondersteuner in de huisartsenpraktijk Wijngracht te Kerkrade.

Er ontspint zich een interessant gesprek over de zorg en je merkt dat dit onderwerp belangrijk is. Maar we gaan weer terug naar het tekenen.

Stefanie: ”Zolang ik mij kan herinneren heb ik plezier in tekenen. Als kind vond ik dat al leuk om te doen. Een echte opleiding heb ik er niet voor gevolgd. Wel heb ik een tekencursus gevolgd bij de Leidse Onderwijs instelling. Hier leerde ik de theorie achter het tekenen, zoals tekenen in perspectief, kleurgebruik en werken met verschillende media. Of dat uiteindelijk invloed heeft gehad op mijn huidige stijl van tekenen, betwijfel ik. Bij iedere tekening die ik maak, gaat alles intuïtief en vanuit mijn eigen creativiteit, zeg maar wat er in mijn hoofd opkomt. Wat dat betreft lijken Chantal en ik wel een beetje op elkaar.

Het is voor mij op de eerste plaats een stuk ontspanning. Als ik na een drukke werkdag thuiskom en mijn tekenboek pak, dan valt de ‘spanning’ van me af en kan ik de drukte van mijn werkdag achter me laten. Soms heb ik een idee in mijn hoofd dat ik uitwerk maar het kan ook zijn dat ik met wat potloodstreepjes begin en wel zie waar ik uitkom.

Voordat ik begon met het illustreren van het boek van Chantal, heb ik wat kleine opdrachtjes gehad. Zo heb ik voor mijn nichtje en haar man de geboortekaartjes van de kinderen mogen ontwerpen. Dit waren voor mij hele leuke en bijzondere projecten. Op je vraag hoe zo’n tekening tot stand komt? Mijn nichtje gaf mij wat ijkpunten. Zij wilde graag een rivier en haar partner een ruimteschip. Nou daar ben ik mee aan de slag gegaan en iedereen was tevreden.

Een dikke twee jaar geleden kreeg ik via Facebook een berichtje van Chantal. We kenden elkaar en zij vertelde dat zij een (voor)leesboek voor kinderen had geschreven en iemand zocht om de illustraties te maken.
Ik had er wel oren naar en vond het tegelijkertijd een uitdaging. Wel sprak ik met haar af dat ik altijd in mijn eigen stijl teken en daar niet van afwijk. Ik kreeg een kopie van het verhaal. De tekst sprak mij aan en ik dacht waarom zou je het niet doen, dus stemde ik toe.

Zij liet mij helemaal de vrije hand. Soms dacht ik wat langer na over welke kant ik op wilde.

Per pagina ben ik gaan kijken wat voor een tekening erbij zou kunnen passen. Eerst ben ik begonnen met het tekenen van de huisjes van de dieren en zo begon langzaam het dierenbos vorm aan te nemen. Chantal en ik spraken natuurlijk over de dieren en over het gedrag van deze bosbewoners. In totaal heb ik ruim tachtig tekeningen voor het boek van Chantal gemaakt en heb ik daar heel wat uurtjes ingestoken.

Ja, er ligt genoeg werk op de plank. Chantal gaat een tweede boek schrijven met de titel ‘Kiki gaat naar school’. Ook daarvoor ga ik de illustraties maken. Verder ben ik van plan om toch iets meer met mijn tekeningen te doen dan ik tot nu toe gedaan heb. We leven nu immers in een tijd waar veel mensen, meer dan vroeger, hun creativiteit gebruiken om iets te bereiken en ik denk dat ik daar ook wel iets mee kan. Wat me nu te binnen schiet is, dat ik al een tijdje rondloop met het idee om een kleurboek te maken, dus wie weet?

Tekenen maakt mij blij en geeft mij een rustmoment in de drukte van alledag. Als ik teken ben ik in mijn tekenwereld, dan kan ik nergens anders aan denken. “

Als ik na het interview naar huis fiets en denk aan de tekeningen van de dieren in het bos, neem ik mij voor om in het weekend met mijn achterkleinzoon nog eens alle tekeningen in het boek zorgvuldig te bekijken, want ze zijn de moeite waard; ook voor de lezers van de Anselbode.

Bent u geïnteresseerd in het werk van Stefanie mail dan naar:
Studio-uitdekunst@outlook.com