Door Wim Berendsen

Haar wieg stond in Ermelo op de Veluwe, verhuisde op jonge leeftijd naar Kerkrade, ging met een vriendin een paar keer mee badmintonnen, raakte in de ban van deze sport en is nu jeugdtrainster van BC Cosmos ’77. In onze rubriek vrijwilliger in Eygelshoven deze week Natasja Engels – Burggraaf (47).

“Mijn moeder werkte, als verpleegkundige, in de zorginstelling ’s Heeren Loo in Ermelo, een mooi dorpje op de Veluwe, waar mensen met een verstandelijke beperking worden verpleegd. Ze leerde daar mijn vader kennen, die het café runde op het bungalowpark ‘Sneeuwwitje’, wat eigendom was van mijn opa. Mijn vader hield het in de Horeca voor gezien, kocht een vrachtschip en werd schipper. Hij bracht ladingen zand van hier naar daar, stak zelfs een keer de Noordzee over naar Schotland. Daar woonden we een tijdje, maar toen ik een dikke drie jaar oud was, werd de boot verkocht en verhuisden we naar Kerkrade en kregen een woning op de Gracht.

In mijn jeugd was ik altijd op zoek naar een sport die bij mij paste. Ik heb heel wat jaartjes gejudood en behaalde zelfs de blauwe band. Op mijn zestiende ben ik daar mee gestopt, heb nog wel wat links en rechts gesport, maar kon ‘mijn sport’ niet vinden. Af en toe ging ik wel eens met mijn man Richard darten, maar dat was meer voor de gezelligheid. Dat veranderde in 2004 drastisch. Een vriendin vroeg mij of ik geen zin had om eens met haar mee te gaan badmintonnen in het Socio. Ik stemde toe en na een paar oefenavondjes, wist ik dat dit mijn sport was. Ik meldde mij aan als lid en kort daarna volgden Richard en mijn dochter.

Ik volgde een cursus voor trainster en ging samen met mijn vriendin aan de slag. Het liep lekker en in 2009 namen we met een meidenteam deel aan de competitie. Dat ging ons goed af. We wonnen heel wat wedstrijdjes en sprokkelden aardig wat punten bij elkaar. Toch maakten we jammer genoeg ook minder leuke dingen mee, zoals tijdens een uitwedstrijd in Noord-Limburg. We werden ontvangen door een oudere meneer, die voor hij wat zei eerst indringend naar onze groep keek. Nou moet ik wel even zeggen dat ons team uit twee Indisch-ogende trainsters bestond en de speelsters ook allemaal van allochtone afkomst waren. “Zijn jullie allemaal buitenlanders.” vroeg hij. “Nou, die kennen wij hier alleen als criminelen.”

Ik was met stomheid geslagen, maar gebruikte het uiteraard wel om mijn ploeg te motiveren. We verloren geen enkele pot en wonnen uiteindelijk met 8-0. Aan de uitgang stond die man weer. Ik gaf hem een vette knipoog en we gingen mooi met de punten naar huis.

We hadden twee prachtige seizoenen met dit team, maar zoals in veel sporten werd het ook in onze groep steeds minder. Speelsters vlogen uit, gingen studeren, kregen andere interesses, je kent het wel allemaal. We besloten om helemaal opnieuw te beginnen. Weer gingen we de scholen af (De Veldhof en De Schatkist) om de kinderen kennis te laten maken met badminton. Dat leverde ons toch mooi vijf nieuwe junioren op. Binnen korte tijd groeide het aantal naar 22. Dat kwam door mond op mondreclame. De één nam een broertje of zusje mee en de ander weer een vriendje of vriendinnetje. We hebben nu een flink aantal jeugdspelers, die naar leeftijd verdeeld zijn in drie groepen. Zelf heb ik uiteraard een groep en de twee andere groepen worden getraind door Richard en Jos Engelen. Ik mag wel zeggen dat er op dit moment een paar pareltjes tussen zitten. Ik kan er van genieten als ik de kinderen vooruit zie gaan. Sommige hebben in het begin moeite om de shuttle over het net te slaan. Als ze dan na verloop van tijd een aardig partijtje spelen, denk ik altijd bij me zelf, daar doe je het nu allemaal voor. We trainen twee keer per week, op maandag en woensdag van 19.00 – 20.00 uur. Wie interesse heeft en tussen de 5 en 16 jaar is, mag gerust eens komen kijken of badminton wat voor hem of haar is.

Ik ben ook nog bestuurslid jeugdbegeleiding BC Cosmos ’77. Verder speel ik competitie bij Cosmos 1 en het 35 plus team.

Nou ja, door de Coronacrisis komt er weinig meer van terecht. Op dit moment ligt alles bij de senioren stil, omdat we niet aan de verplichte afstand van anderhalve meter kunnen voldoen.

Met de jeugd hebben we daar geen last van, omdat die regel bij kinderen niet geldt. Toen dat in het voorjaar ook bij de jeugd niet mocht, zijn we buiten gaan trainen, achter het scoutinggebouw. Maar ja, dat was niet je van het, maar goed, beter dan niks.”

Het interview zit er op en de training wacht op Natasja, dus vlug nog even de vraag hoe lang blijf je de jeugd van de Eygelshovense badmintontrots BC Cosmos ’77 nog trainen?

Natasja: “Nou laten we maar met een cliché beantwoorden. Zolang mijn gezondheid goed blijft, denk ik voorlopig nog niet aan stoppen.”